Γραφήματα Ψυχής

Ώρα δύο και κάτι τα χαράματα... Οι σκέψεις ακαταλαβίστικες, μουντές, μπερδεμένες. Κι εγώ, να ταλαντεύομαι ανάμεσα στο αντίο και το πουθενά... Σηκώνω το βλέμμα ψηλά στον ουρανό, σαν κάτι να θέλω να διακρίνω. Αστέρια αμέτρητα αστέρια... Από πού άραγε να κρατηθώ για να ανασηκωθώ; Στην άκρη, παραπέρα, σαν ξεχασμένος στρατιώτης, κρυμμένο πίσω απ' τα αόρατα σύννεφα, το φεγγάρι μου. Κλείνω τα μάτια και μετράω ανάσες. Πόσες άραγε ως τον θάνατο; Πόσες ωσ τη ζωή; Πώς καθρεφτίζεται η ζωή μέσα στ μάτια τους! Δυο ψυχές που κρύβουν μέσα τους εμένα. Είμαι τόσο περήφανη για τα παιδιά μου... Ήρθαν στον κόσμο και έδωσαν νόημα στην ύπαρξή μου. Ναι, γι αυτά και μετά, μετά για όλα όσα κρύβει μέσα του ένα πουθενά κι ένα αντίο...