|
Δεν έτυχε να γεννηθώ ούτε να μεγαλώσω σε κάποιο "αρχοντικό". Πάντα στα σπίτια όπου έμενα η αρχιτεκτονική ήταν ταπεινή, λαϊκή, σοφή όμως κι αυτή με τον τρόπο της. Τα μεγάλα και ωραία αρχοντόσπιτα όμως τα θαύμαζα ανέκαθεν. Δεν ζήλευα τον πλούτο των ιδιοκτητών τους, αλλά τη μοναδική αίσθηση τού να ξυπνάς κάθε μέρα και να περνάς τις ώρες σου μέσα σε έναν αισθητικά και λειτουργικά άρτιο χώρο. Στεφόμουν και αυτούς τους φιλοσοφημένους αρχιτέκτονες που όχι μόνο εκπλήρωναν τις ανάγκες - απαιτήσεις του εκάστοτε ιδιοκτήτη, αλλά έβρισκαν λύσεις μαγικές, ενώ ταυτόχρονα εξέφραζαν κομμάτι της ψυχής τους πάνω σε σχέδια. Μετά έρχονταν οι διακοσμητές, τα έπιπλα, τα έργα τέχνης, η αποκάλυψη της αισθητικής καλλιέργειας του "άρχοντα", οι άνθρωποι που το κατοικούσαν και το λειτουργούσαν. Ένας μαγικός μικρόκοσμος που πάντα περιβάλλει, γεμίζει και ζωντανεύει ένα περήφανο κτίσμα, σημείο αναφοράς στον τόποι του. Λένε πως όταν κλείνεις την πόρτα του σπιτιού σου, κλείνεις όλο τον κόσμο πίσω σου. Ο πρώτος κύκλος της σειράς των λευκωμάτων "Οι θησαυροί της Ελλάδας" κλείνει με τον ανεκτίμητο θησαυρό των αρχοντικών, σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της πατρίδας μας. Ελπίζω να απολαύσατε κι εσείς όπως κι εμείς αυτό το μεγάλο ταξίδι. Να είστε καλά. Γιάννης Ντρενογιάννης, Αύγουστος 2007
