Περί ερωτικού δικαίου και άλλων ποινών

Μια σταγόνα στους ωκεανούς των δακρύων, που χύθηκαν για τους ανεκπλήρωτους έρωτες, μια νότα στις ωδές και τις συμφωνίες και τα ατέλειωτα τραγούδια, που γράφτηκαν για την αγάπη, μια ανάσα στους αμέτρητους αναστεναγμούς, που διαλύθηκαν στην ατμόσφαιρα του χρόνου, αναθεματίζοντας το πάθος και τα «όχι» του. Σ’ αυτό το πλαίσιο τοποθετεί ο συγγραφέας, «τα λίγα και αδέξια στιχάκια» του, όπως ο ίδιος συνηθίζει να τα χαρακτηρίζει. Τα στιχουργήματα του Γιώργου Φ. Γεωργίου, είναι απλά, αλλά όχι απλοϊκά, είναι περιγραφικά, αλλά όχι πληκτικά λεπτομερή, εκπέμπουν αυθόρμητα μουσικότητα, χωρίς να εγκλωβίζονται σε οποιοδήποτε είδος μουσικής και προσπαθούν να εκμαιεύσουν την ομολογία, ότι κάποιοι από τους αναγνώστες, θα δουν τον εαυτό τους και μια ιστορία τους, σε κάποιους από τους στίχους. Ακόμα και οι καθ’ υπερβολή αναφορές στο αβάσταχτο του έρωτα, δεν προκαλούν οίκτο, αλλά μια γλυκιά επιστροφή στο χρόνο, όπου στήνουν χορό οι αναμνήσεις. Ο Περί του Ερωτικού Δικαίου και άλλων ποινών, έμμετρος ή μη λόγος, (ο τίτλος επεξηγείται στο εισαγωγικό σημείωμα), συνοδεύεται από την αναπόφευκτη στιχουργική αναφορά στα συνεχιζόμενα βάσανα της Κύπρου, τα οποία βαραίνουν τους ώμους και τις ψυχές της γενιάς του συγγραφέα. Και στο τέλος, καταγράφεται ένα ταπεινό μνημόσυνο σε μια μεγάλη Ελληνική ψυχή, σε ένα εμπροσθοφύλακα του Ελληνικού Πολιτισμού, τον πρόωρα χαμένο συνθέτη, Μάριο Τόκα.