Το ασυνείδητο πριν από τον Freud

Οι απαρχές της παρούσης εργασίας ανάγονται στα χρόνια πού ακολούθησαν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε πού ή ψυχανάλυση ήταν μια καινοτομία κι εγώ, αφελώς, φανταζόμουν πώς ο Freud μόλις είχε ανακαλύψει την ασυνείδητη νοητική λειτουργία. Κανείς από τους δασκάλους μου δεν μου είχε εξηγήσει, ότι τα σημαντικώτερα επιτεύγματα αποτελούν, συνήθως, την κορύφωση μίας πνευματικής πορείας πού διαρκεί αιώνες. Έτσι, όταν ανεκάλυψα ότι ο Nietzsche είχε διατυπώσει αρκετές από τις εναισθησίες του φροϋδικού δόγματος, είκοσι ή και περισσότερα χρόνια πριν από τον Freud, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον μου, ενώ στάθηκε αδύνατον να κατανοήσω, γιατί ούτε ο Freud ούτε οι ερμηνευτές του είχαν αναφερθεί σ' αυτό το σημαντικό γεγονός. Διότι τέτοιου είδους προηγούμενα απεδείκνυαν, ότι η ασυνείδητη νοητική λειτουργία δεν ήταν απλώς μια επινόηση του Freud, αλλά ένα βήμα προς την ανακάλυψη της αντικειμενικής αλήθειας· ένας αναγκαίος τρόπος ερμηνείας των γεγονότων, ο όποιος ανεκαλύφθη, ανεξαρτήτως, από πολύ διαφορετικά πνεύματα: έναν διαισθητικό φιλόσοφο κι έναν κλινικό επιστήμονα. Ή έξαρση του ενδιαφέροντος επέζησε για περισσότερο από τριάντα χρόνια και ενός ακόμη Παγκοσμίου Πολέμου, παρ' ότι οι σημειώσεις μου, για όσους τότε θεωρούσα προδρόμους του Freud, συχνά χάνονταν. Όμως, η άποψη μου έχει αλλάξει. Τώρα, με ενδιαφέρει η ευρωπαϊκή σκέψη, κατά τη διάρκεια των διακοσίων ετών πριν από τον Freud. Επί πλέον, οι προγενέστ­ροι στοχαστές δεν είναι "πρόδρομοι" οι όποιοι "προέβλεψαν" τον Freud. Συμμετέχουν, όπως ο Freud και αμέτρητοι άλλοι σε μία παράδοση, η οποία εμπλουτίζεται με αργό ρυθμό. Δεν «ωδήγησαν εκείνοι στον Freud», μιας και αρκετοί απ' αυτούς γνώριζαν πολλά, στα όποια ο Freud, δικαίως για τους δικούς του σκοπούς, προτιμούσε να μην δίνει έμφαση. Κατά συνέπειαν, ένας τρόπος για να βελτιωθούν οι σύγχρονες ιδέες είναι να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τις αντιλήψεις παλαιοτέρων εποχών. Ο στόχος δεν είναι να προβάλουμε τις ιδέες μας στο παρελθόν, ή να εκστασιασθούμε με τις γνώσεις των πρώιμων στοχαστών, τόσο σοφών όσο κι εμείς, αλλά να εκτιμήσουμε αν γνώριζαν περισσότερα. Έτσι, ό,τι άρχισε ως ενδιαφέρον, για την "ιστορία της εννοίας του ασυνειδήτου πριν από τον Freud", κατέληξε σε μία μελέτη για την εξέλιξη της ανθρώπινης επίγνωσης και των ιδεών: πώς ο Ευρωπαίος, αρχικά, απέκτησε έντονη επίγνωση της συνειδησιακής του ικανότητας, και εν συνεχεία την εξισορρόπησε, αποκτώντας επίγνωση, κατά συμπερασμόν, και ενός μεγάλου μέρους των πνευματικών του λειτουργιών, οι όποιες δεν ήταν άμεσα συνειδητές. Ο φροϋδισμός δεν είναι τελεσίδικος· ο Freud είναι εκείνος πού άσκησε τη μεγαλύτερη επιρροή, από μία σειρά στοχαστών οι όποιοι, όλοι, ανέδειξαν ωρισμένες πλευρές της αλήθειας. Επί πλέον, και ο ίδιος ο Freud ενδέχεται να είχε κατά νουν ένα πιο ισορροπημένο δόγμα, το όποιο ακόμη μας διαφεύγει. Η συνέχεια στην παράδοση της ανθρώπινης σκέψης και ή δημιουργική φαντασία των ατόμων είναι αναπόσπαστα γνωρί­σματα μίας ενιαίας ιστορίας. Τα άτομα και ή παράδοση επηρεάζονται αμοιβαίως. Άρα, το μεγαλείο του Freud συνεπάγεται ότι μπορεί να ερμηνευθεί, επαρκώς, μόνον έναντι αρκετών αιώνων ευρωπαϊκής σκέψης. Όταν ο Ernest Jones δημοσίευσε τον πρώτο τόμο της βιογραφίας του Freud, το 1953, και ανεκάλυψα ότι εξηγούσε τη φροϋδική θεωρία για τον νου με βάση την ακαδημαϊκή και την κλινική ψυχολογία των προηγουμένων πενήντα ετών, και όχι στα πλαίσια της εξέλιξης της ευρωπαϊκής σκέψης, κυριολεκτικά αναστατώθηκα. Ως ένα πρώτο βήμα, παρουσίασα μία σύντομη έρευνα για το "ασυνείδητο πριν από τον Freud», στο Τρίτο Πρό­γραμμα του Β.B.C., δίδοντας έμφαση στις ιδέες των Schelling, Carus, Schopenhauer, von Hartmann και άλλων. Αρχικά, δίσταζα να επιχειρήσω μία πιο εκτεταμένη μελέτη, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο ήταν το καθήκον ενός επαγγελ­ματία ψυχολόγου, φιλοσόφου ή ιστορικού. Προοδευτικά όμως, ως αποτέλεσμα τής ανταπόκρισης του κοινού στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, διεπίστωσα ότι το ενδιαφέρον μου για το θέμα οφείλετο, εν μέρει, σε μία πεποίθηση, έως τότε ελάχιστα συνειδητή ότι η κατα