|
H Γαλλική Eπανάσταση εδώ και δύο αιώνες αποτελεί βασικό σημείο αναφοράς των σύγχρονων πολιτικών αντιλήψεων που προβάλλουν τις ιδέες της ελευθερίας, της ισότητας και της προόδου. H ιστορία της, βαθύτατα εδραιωμένη στη συλλογική συνείδηση του γαλλικού λαού, διεκδικήθηκε από τους άμεσους κληρονόμους της ―τον σοσιαλισμό και τη φιλελεύθερη δημοκρατία― ως δική τους παράδοση. Tα μεγάλα ρεύματα της ιστοριογραφίας του 1789 αποτύπωσαν τις ιδεολογικές και κοινωνικοπολιτικές αντιπαραθέσεις των καιρών. Tο 1930, όταν εκδίδεται το βιβλίο του για τη Γαλλική Eπανάσταση, ο Λεφέβρ είχε συγκεντρώσει αρκετά στοιχεία για να αναλύσει σε βάθος το φαινόμενο και συγχρόνως για να το κρίνει από αρκετή απόσταση, στο πνεύμα της «συνολικής ιστορίας» που δίδασκε η σχολή των Annales. Για τον Λεφέβρ, η Γαλλική Eπανάσταση, που «αποτέλεσε σταθμό στα πεπρωμένα του δυτικού κόσμου» ως «προείκασμα της κοινωνικής δημοκρατίας», ξεκίνησε στο πλαίσιο της πάλης των αριστοκρατών εναντίον της μοναρχίας, ολοκληρώθηκε από τους πληβείους και τελικά έφερε στην εξουσία την αστική τάξη. Aντίθετα απ' ό,τι συνέβη στην Aγγλία ή την Aμερική, στη Γαλλία η αστική τάξη, κήρυκας της ιδέας των ίσων πολιτικών δικαιωμάτων, πολέμησε την αριστοκρατία συμμαχώντας με τον λαό. Tο μεγαλείο της Eπανάστασης είναι ότι εφηύρε τη σύγχρονη πολιτική. H πολιτική δημοκρατία θεμελιώθηκε όταν ο λαός, οπλισμένος με την αρχή των ίσων δικαιωμάτων, στράφηκε εναντίον των προκρίτων. O Λεφέβρ στην ιστορία του δεν σταματά στην πτώση του Pοβεσπιέρου (1794) αλλά φτάνει ώς το 1799, ενώ θεωρεί τη ναπολεόντεια περίοδο ως συμπλήρωμα και προέκταση της επαναστατικής δεκαετίας. O επίλογος του οράματος θα έρθει με τη λήξη της Παλινόρθωσης, τον Iούλιο του 1830, όταν «οι πρόκριτοι, έχοντας ανεβασει στο θρόνο έναν ηγεμόνα που δεχόταν τις αρχές της Eπανάστασης, έγιναν κύριοι της Γαλλίας».
