Τρεις ώρες μου πήρε να ρουφήξω το κείμενο της Άννας Τενέζη, όπως η διψασμένη γη τη βροχή.
Δεν ξέρω το γιατί, αλλά ο Θεός μου στέλλει πάντα τα γραπτά της κάθε φορά που γυρεύω από κάπου να πιαστώ, για να ξεφύγει το μυαλό και να γεμίσει η Ψυχή μου. Φαίνεται πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Όλα έρχονται στη ζωή μας για κάποιο λόγο. Την ευχαριστώ που είναι στη ζωή μου και ακουμπά τις ευαίσθητες χορδές της ψυχούλας μου.
Είναι ένα κείμενο δυνατό, υπέροχο, συγκλονιστικό.
Όλες οι τραυματικές της εμπειρίες και τα προσωπικά της βιώματα, που τη σμίλεψαν και τη δυνάμωσαν, που εμπλούτισαν την ψυχή και την διάνοιά της και άφησαν ανεξίτηλα την σφραγίδα τους, την έκαναν καλύτερο άνθρωπο, καλύτερη μάνα.
Η Μητρότητα μέσα από τρεις γενιές... η Μάνα της, Εκείνη, και οι κόρες της. Το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον. Οι προβληματισμοί για την Ύπαρξή μας, τη Ζωή και τον Θάνατο. Η αγάπη και η ανιδιοτέλεια της Μάνας για το σπλάχνο της.
Κι αυτή η παντοτινή ανεξάντλητη αγωνία μιας Μάνας για το πέρασμα του παιδιού της από τον κόσμο αυτό τον γήινο.
Άννα, τέτοια κείμενα θησαυροί δεν κρύβονται σ’ ένα συρτάρι. Κάποιοι έχουν ανάγκη να τα διαβάσουν, κάνε τους τη χάρη.
Αθηνά Θεοδούλου
