Αντιθάλασσα

Μετά την Ανταρκτική και το Άνοιγμα της μύτης, η Άντζελα Δημητρακάκη επιστρέφει με την Αντιθάλασσα, ένα πολυδιάστατο, ονειρικά αυτοκαταστρεφόμενο κόσμο, όπου η μυθιστορηματική αφήγηση συνιστά παράλληλα μια (ενίοτε αυτοαναιρούμενη) κριτική στα τεχνάσματα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Οροθετώντας ένα πλαίσιο κοινωνικών ανταγωνισμών στο οποίο οι ήρωες προτείνουν συχνά τη φαντασία τους ως έσχατη μορφή αντίστασης, και θυμίζοντας συχνά ένα κωμικοτραγικό ψυχαναλυτικό παραμύθι, η πλοκή εκτυλίσσεται με ρυθμούς που εκθέτουν την επίμονη παρουσία της πραγματικότητας. Η Αντιθάλασσα, με άλλα λόγια, αποτελεί μια περιφραστική απάντηση στους ίδιους τους ήρωές της, οι οποίοι ισχυρίζονται πως τα βιβλία που διαβάζουν δεν τους τρομάζουν πια.