|
Με το παρόν έργου του Γ. Α. Ρηγάτου ξεχωρίζεται ένα από τα εκπρεπέστερα είδη της λαϊκής λογοτεχνίας, η παροιμία, την οποία (για να αναφέρω μιαν αλλά σημαίνουσα περίπτωση) ο Κωστής Παλαμάς τουλάχιστον δύο φορές εξεθείασε. "Αξίζει να αναλυθούν οι Παροιμίες", έγραφε, "ως μνημεία γλωσσικά, που μια μέρα θα ευεργετήσουν το φιλόσοφο, θα ευεργετήσουν τον ποιητή. Ποιος ξέρει πόσο και η μελέτη τους θα βοηθήσει στο χτίσιμο καμιάς μεγάλης και συνθετικής εργασίας για την ελληνική ψυχή, καμιάς μεγαλοφάνταστης εποποιίας". Και ο ίδιος, τιμώντας στο ποίημά του "Πατέρες" εκείνους τους εκλεκτούς, που ευεργέτησαν το έθνος και μνημονεύοντας ανάμεσά τους τον ιδρυτή της ελληνικής λαογραφίας Νικόλαο Πολίτη, που λέει ανάμεσα στ' άλλα απευθυνόμενος σ' αυτόν: "και ξεσκεπάζεις της κρυφής, λιγόλοης Παροιμίας τ' αγαλματένιο πρόσωπο, φωνή τής δίνεις...". Είμαι βέβαιος πως θα γοήτευαν τον ποιητή παροιμίες όπως οι επόμενες, που παίρνω απ' το βιβλίο του κ. Ρηγάτου: "στην τσέπη του βαστά τα κόλυβά του" (για βαριά άρρωστους και ετοιμοθάνατους) "κλαίω αίματα" (για βαθιά και απέραντη θλίψη)· "ό,τι αποκτάς στο σπάργανο, στο σάβανο τ' αφήνεις" (για την κληρονομικότητα)... Μ.Γ. Μερακλής.
