|
"Δεν κλαίω τα μαύρα νιάτα μου, τι τα έχω κιόλας ξεχρεώσει. Δεν κλαίω τα πλούτη που χάσαμε, καπνός ήταν και παέι. Μονάχα εσύ να 'σαι καλά, Ελίνα μου, να ψέλνεις τη Υπερμάχω Καθώς θα παίρνεις το λουτρό με αρώματα και κρέμες. Ανάμεσα σε μαύρες εζαρτιέρες που στεγνώνουν κρεμασμένες. Σ' ένα χρυσό σκαμπώ να κάθεσαι, Κυρά μου, να χτενίζεσαι, Κάπως συλλογισμένη ξαφνικά, τόσο γυμνή σαν θεία αρετή Ελλήνων Που πέσανε στα δόκανα του σάπιου νόμου τσακισμένοι. Κι εγώ μικρό σκλαβόπουλο, χίλιες χιλιάδες μέρες δικασμένος Να σε κοιτώ, γυμνός, αμίλητος στα κρύα τα πλακάκια Να βάφεις τα χειλάκια σου, τα μάτια να κεντάς προσεκτικά με το μολύβι. Το κόκκινο είναι μιας παλιάς χαράς, το μαύρο του νέου θανάτου Και το γαλάζιο είναι το αίμα μου καθώς στερνιάζει στο νιπτήρα..."
