|
Κάτω από απόμακρους λυπητερούς ήχους, μέσα στη σιωπή ενός βραχνού κλαρίνου που κλαίει και καταμεσής στην αγριάδα ενός σκληρού τοπίου μιας ορεινής μικρής κλειστής κοινωνίας ενός μικρού χωριού της Ρούμελης, στην καθαρότητα και στη λαμπεράδα του χιονιού, από τα μάτια της ψυχής ενός παιδιού, γεννημένου στη δίνη της εμφυλιοπολεμικής Ελλάδας, παρακολουθούμε τις συγκρούσεις ανάμεσα σε μεγάλα ανθρώπινα πάθη, σε ήθη και έθιμα αξεπέραστα, σε αξίες ανεξαργύρωτες, στηριγμένες στον άνθρωπο. Μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις, συγκρούσεις νικητών και ηττημένων του Εμφύλιου. Όλα αυτά ειδωμένα με μια δύναμη ψυχής και μια απέραντη τρυφεράδα. Γλώσσα μακρυγιαννική, κοφτερή σαν καλοακονισμένο μαχαίρι. Χαρακτήρες άγριοι σαν φθινοπωρινός βοριάς. Ένα βασικό ταξικό ένστικτο από χώμα και νερό, που εισχωρεί σαν λοστάρι για να ξεκολλήσει την πέτρα απ' την πέτρα.
