Η ανεξακρίβωτη σκηνή

Δανείζομαι τον τίτλο "Η Ανεξακρίβωτη σκηνή" από το δοκίμιο του Άγγελου Τερζάκη "Ο Αλύτρωτος Αιρετικός" όπου, μιλώντας για τα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι, τα παρομοιάζει με μια παράσταση σ' ανεξακρίβωτη σκηνή, που προεκτείνει σ' άλλο χώρο τη δική μας". Το ενδιαφέρον εδώ έχει να κάνει με τις δύο σκηνές - τη σκηνή της "πραγματικότητας" και τη σκηνή της "μυθοπλασίας", πράγμα που υποδηλώνει πως η "πραγματικότητα" όπως και η "μυθοπλασία", είναι κι αυτή μια σκηνοθεσία. Σε μια σημαντική μελέτη για τον Κάφκα, ο Ch. Bernheimer σημειώνει πως "η απόλυτη αναγκαιότητα του ερμηνεύειν πάει χέρι χέρι με την πλήρη αδυνατότητα να επιβεβαιωθεί η ερμηνεία" και πώς η "υπαρξιακή συνέπεια μιας αποτυχημένης ερμηνευτικής είναι ο θάνατος". Πιστεύω πως στον πυρήνα των κειμένων με τα οποία ασχολούνται οι μελέτες του παρόντος βιβλίου, ελλοχεύει ο ερμηνευτικός κίνδυνος. Τα μυθιστορηματικά υποκείμενα του λόγου και της δράσης, άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο και άλλα έως θανάτου, αναλαμβάνουν το ρίσκο της αναγνωστικής μοίρας που τους επιφυλάσσεται στην "ανεξακρίβωτη σκηνή". Το ίδιο συμβαίνει και με όσους/ες αποτολμούν να εισέλθουν στο σκήνος του κειμένου.