Ο παππούς μου ο Φάχρη

Παιδί της προσφυγιάς και η Μιράντα Σοφιανού, ζει τη μνήμη δόξας, του πόνου και της ευτυχίας, έχοντας μια μαγική επικοινωνία με τις ψυχές, σε μια σχέση βαθιά ανθρώπινη και διαλεκτική. Παθιασμένη για τη διατήρηση της μνήμης, θέλει να αφήσει κληρονομιά στα παιδιά της την αξιόλογη ιστορία των προγόνων τους και τη θαυμαστή ιστορία του τόπου τους. Εξ απαλών ονύχων άκουγε να μιλούν για την Πέργαμο και για τους εκλεκτούς συγγενείς, για τις καλές μέρες, για τα δεινά των διωγμών, για τα ντέρτια και τα βάσανα της προσφυγιάς.