Η επινόηση της ευτυχίας

Πώς οι Έλληνες φιλόσοφοι έκαναν την ευτυχία στόχο ζωής; Γιατί οι Αθηναίοι τον 5ο και τον 4ο π.Χ. αιώνα έθεσαν, αυτοί πρώτοι, το ερώτημα: Τι σημαίνει να είναι κανείς ευτυχισμένος; Για ποιους λόγους η προβληματική γύρω από την ανθρώπινη ευτυχία, που σήμερα μας φαίνεται προφανής, τοποθετήθηκε στο κέντρο της φιλοσοφικής αναζήτησης στον συγκεκριμένο χώρο την συγκεκριμένη χρονική στιγμή; "Η οικονομική αυτάρκεια είναι μέσο όχι αυτοσκοπός", γράφει η Μαρτίν Μεέ στην εισαγωγή. "Οι Αθηναίοι, αντίθετα, επινόησαν την ιδέα ότι αυτοσκοπός είναι η ευτυχία, η οποία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο μέσα στην πόλη, δηλαδή στην πολιτική ζωή, σε αντιδιαστολή με το άστυ, τον γεωγραφικό χώρο όπου ζουν οι άνθρωποι. Μέσα από κείμενα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, αλλά και σύγχρονων διανοητών όπως η Χάννα Άρεντ, η Μαρτίν Μεέ ανιχνεύει τα πρώτα βήματα ενός ζητήματος που παραμένει πάντα επίκαιρο. "Στόχος μας είναι να ανοίξουμε ένα διάλογο με αυτούς τους ανθρώπους που έζησαν είκοσι πέντε αιώνες πριν από εμάς", λέει η συγγραφέας, "για να δούμε τι μπορούν να υπενθυμίσουν ακόμη στην Ευρώπη, που έχει απολέσει από τη μνήμη της τον μοναδικό όρο δικαίωσης τη πολιτικής της ύπαρξης: την παιδεία με την πλήρη έννοια που έδωσαν οι Έλληνες σε αυτό τον όρο και η οποία αντιστοιχεί στην αναζήτηση ενός ιδανικού τελειότητας του ατόμου μέσα στην κοινότητα, ιδανικό που συνιστά την ευτυχία".