|
Τα "Μικρά ποιήματα σε πεζό" του Μπωντλέρ σηματοδοτούν την ευκρινή και ενσυνείδητη στροφή της σύγχρονης ποίησης προς μια ξεκάθαρα και γνήσια νέα αισθαντικότητα, που είναι το ψυχικό αποτύπωμα και η ουσιαστική έκφραση του νέου καπιταλιστικού κόσμου και των αστικών ηθών του. Είναι σαν φωτογραφικό άλμπουμ, μικρά ενσταντανέ που αιχμαλωτίζουν την παρισινή ζωή σε κάθε της λεπτομέρεια, όπως τη βλέπει και την προσλαμβάνει ο ίδιος ο Μπωντλέρ καθώς κινείται περιπλανώμενος ατέρμονα στις οδούς της μεγαλούπολης. Η αναπαράσταση του Παρισιού έχει κάτι το εξωπραγματικό και μοιάζει σαν να έχει βγει από κάποιον δυστοπικό εφιάλτη. Και βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το βιβλίο, αγνοημένο ολωσδιόλου μέχρι τότε, επανανακαλύφθηκε ουσιαστικά τη δεκαετία του 1960, στο χρονικό εκείνο σημείο όπου συναντιόνταν όλες οι δυστοπίες και ακριβώς πριν τη μεγαλύτερη πολιτιστική κρίση, έξαρση κι εξέγερση που ο Δυτικός κόσμος γνώρισε μετά τον Ρομαντισμό. Ο Μπωντλέρ ως περιπατητής που παρατηρεί τη ζωή στη μεγάλη μητρόπολη, ως flaneur, δραπετεύει από την εποχή του και, περνώντας μέσα από το ταραγμένο Παρίσι του '60, τους Καταστασιακούς, τον Guy Debord, τα σύγχρονα κινήματα αμφισβήτησης, την αντικουλτούρα και την ψυχογεωγραφία, φτάνει κουβαλώντας τις διεστραμμένες μελοποιίες του μέχρι τις ολοκληρωτικές μητροπόλεις του σήμερα.
