|
«Τα Αποµνηµονεύµατά µου» είχε καλλιγραφήσει στην ετικέτα του χαρτόδετου τετραδίου που φύλαγε σ’ ένα από τα κλειδωµένα συρτάρια της βιβλιοθήκης του ο παππούς Ιγνάτιος, και η εγγονή του το πρωτοδιάβασε υπό το βλέµµα του. «Για διάβασε εδώ!» της έλεγε και ύστερα: «Περίµενε, άσε να σου διαβάσω εγώ αυτό το κοµµάτι». Και, όπως διάβαζε τα γραπτά του, άνοιγε παρενθέσεις, έκανε παρεκβάσεις, σταµατούσε, συλλογιζόταν, την κοίταζε µε βλέµµα τρυφερό, όλο συµπαράσταση, σε µια ύστατη προσπάθεια ν’ αναχαιτίσει εικόνες και συγκινήσεις που απλώνονταν σαν µετασεισµικά κύµατα µε επίκεντρο τις λέξεις του. Άλλοτε πάλι, σε στιγµές αδυναµίας, αναστέναζε µουρµουρίζοντας: «Ποτέ δεν ξέρει ο άνθρωπος τι τον περιµένει...» – λόγια που η Άννα άκουγε λίγο σαν προειδοποίηση και λίγο σαν ξόρκι.
