|
Δύο σπάνια δοκίμια της Βιρτζίνια Γουλφ κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Περισπωμένη για πρώτη φορά στα ελληνικά, σε μετάφραση του Μανώλη Βάρσου. Το πρώτο, με τίτλο «Μια συζήτηση περί τέχνης», δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1934 στο Yale Review και συνιστά μια πραγματεία στον λογοτεχνικό κυβισμό. Μέσα από έναν φανταστικό διάλογο που λαμβάνει χώρα σε ένα δείπνο και με θέμα μια έκθεση ζωγραφικής, η «πρωθιέρεια» του μοντερνιστικού κινήματος στην αγγλική λογοτεχνία καταλήγει —μέσω της αναδόμησης, της σύγκρισης και της συνεκδοχής— στο απόλυτο μοντερνιστικό αξίωμα: οι λέξεις, είναι μέσο αδόκιμο, ατελές και ατελέσφορο για τον λογοτέχνη σε σύγκριση με τον χρωστήρα, δηλαδή το άφωνο εργαλείο ενός μυθοπλαστικού ζωγράφου ο οποίος ελέγχει απολύτως το εκφραστικό του μέσο σε αντιδιαστολή με τον λογοτέχνη που παλεύει να το χειραγωγήσει. Το δεύτερο δοκίμιο, η «Λεξιτεχνία», αποτελεί μια οκτώ λεπτών εκφώνηση-ομιλία της Γουλφ —το μοναδικό ηχητικό ντοκουμέντο που έχουμε από αυτή— στο ραδιόφωνο του BBC το 1937. Στο πλαίσιο της ραδιοφωνικής σειράς «Words Fail Me», η συγγραφέας μιλά για τις ίδιες τις λέξεις. Το μοναδικό εργαλείο του λογοτέχνη που έχει την ικανότητα να δρα ανεξάρτητα από τον δημιουργό του και να παραμένει αχειραγώγητο, και συνεπώς πολύ δύσχρηστο για τον μάστορά του. Το τελευταίο μέρος της έκδοσης, «Η Γουλφ και κόσμος της», αποτελεί ένα σύνθετο και εξαντλητικό χρονολόγιο, δίχως ανάλογο στην ελληνική βιβλιογραφία και όχι μόνο, το οποίο επιμελήθηκε ο Μανώλης Βάρσος.
