|
«Ίσως η πλέον αξιοζήλευτη κατάκτηση της γραφής του Γκεόργκι Γκοσποντίνοφ είναι η άρτια σύσταση μιας προσωπικής μυθολογίας, η οποία αντανακλά το τραύμα, τη μελαγχολία και την ψυχή ενός ολόκληρου λαού. Στον κόσμο του Γκοσποντίνοφ η ανθρώπινη ύπαρξη συνειδητοποιεί ότι η παρουσία μας στη Γη διαβαίνει έναν μονάχα δρόμο: αυτόν της θνητότητας. “Ποιητή που γράφει πεζογραφία” έχουν χαρακτηρίσει τον Βούλγαρο συγγραφέα, και καθόλου τυχαία· το συγγραφικό του σύμπαν είναι άρρηκτα ενιαίο. Η ποίησή του απηχεί τις μυθιστορηματικές αφηγήσεις, και το αντίστροφο: ο πεζός του λόγος πραγματεύεται τα ζητήματα του χρόνου και της μνήμης με τρόπο και ρυθμό ποιητικό. Κατ’ αναλογίαν –ή κατ’ αντιστροφήν– ο αναγνώστης τής ανά χείρας ανθολογίας θα περάσει μέσα από γνώριμα δωμάτια, κρύπτες και λαβυρίνθους, τα οποία επανασυστήνουν τον πεζογραφικό κύκλο του συγγραφέα». [Απόσπασμα από το σημείωμα της Αυγής Λίλλη] Περιλαμβάνονται ποιήματα από τις συλλογές: Lapidarium [Лапидариум, 1992) Η κερασιά ενός λαού [Черешата на един народ, 1996) Γράμματα στον Γκαουστίν [Писма до Гаустин, 2003) Εκεί όπου δεν είμαστε [Там, където не сме, 2016)
