Εκκλησία, ιδεολογία και πολιτική στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης

Είναι ο εκκλησιαστικός χώρος ομοιογενής και αδιαφοροποίητος; Πώς μπορούν να ερμηνευθούν οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί που αναπτύσσονται στους κόλπους της Εκκλησίας; Πώς νομιμοποιείται ιδεολογικά η κυριαρχική θέση και εξουσία των επισκόπων και ποια ανταγωνιστικά σχήματα σκέψης προωθούν μεταρρυθμιστές θεολόγοι και κληρικοί; Ποια είναι τα βασικά ρεύματα θεολογικο-φιλοσοφικής σκέψης κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης; Πώς νοηματοδοτούν τις βασικές κατηγορίες της σκέψης (π.χ. χώρος, χρόνος) και κοινές χριστιανικές έννοιες, όπως εκκλησία και σωτηρία; Ποιες προτάσεις διατυπώνουν για τις σχέσεις Εκκλησίας-κράτους και για το ρόλο της Εκκλησίας μέσα στις νέες συνθήκες της μεταπολίτευσης; Πώς τοποθετούνται απέναντι στο κρίσιμο ζήτημα της αλλαγής μέσα στην ιστορία; Πώς μπορούν να ερμηνευθούν οι διαμάχες για την εκκλησιαστική περιουσία το 1987 και για τις ταυτότητες το 2000; Πρόκειται για συγκρούσεις δύο θεσμών που ερίζουν για τη σφαίρα επιρροής τους, για αναμετρήσεις διαμετρικά αντίθετων ιδεολογικά κόσμων ή μήπως υπάρχουν και κοινωνικοί παράγοντες και κρίσιμα πολιτικά διακυβεύματα που εξηγούν την ένταση με την οποία αυτές εκδηλώθηκαν; Ποιες στρατηγικές νομιμοποίησης και συμμαχίες ανέπτυξαν οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές; Ποιος ήταν ο ρόλος της δημοσιογραφίας και της επιστημονικής διανόησης στη μανιχαϊστική πρόσληψη των αντιπαραθέσεων; Διαπιστώνονται αλλαγές στην εσωτερική οργάνωση και ιδεολογία της Εκκλησίας ή παραμένει ένα θεσμός που δεν τον «άγγιξε» η μεταπολίτευση; Το ανά χείρας βιβλίο επιχειρεί να προσφέρει απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα μέσα από μία κοινωνιολογική διερεύνηση των σχέσεων Εκκλησίας, ιδεολογίας και πολιτικής υπό το φως των ιδεολογικών και δομικών αλλαγών της μεταπολιτευτικής περιόδου.