Προτελευταία αλήθεια

ΜΝΗΜΗ Όταν νύχτωνε και πλέναν οι κοπέλες τα ντροπαλά τους στήθη γνέφαν στο φεγγάρι και του μιλούσανε. Πέρα, στον κίτρινο κάμπο το καρπούζι ωρίμαζε σιωπηλά· συντροφιά με τα ήρεμα όνειρα που περιμέναν να γίνουν αλήθεια. * ΡΑΓΕΣ Ακούω το τρένο που δεν έρχεται λες και υπάρχει. Εμείς στον τόπο μας δεν έχουμε τρένα δεν έχουμε εργοδηγού δεν έχουμε ράγες. Ράγες. * Η ΦΩΝΗ Συχνά οι σκέψεις σου σε φέρνουνε σιμά στα παλαιά συμβάντα που νοσούν, στην κλίνη της ανίατης μνήμης. Τίνος είναι η φωνή που ρωτάει γιατί γιατί τότε αυτό, γιατί τότε εκείνο; Ψυχρή φωνή, ωμή σαν το βλέμμα του φονιά πριν το μαχαίρι. Μα λίγα ξέρει για τη ζωή η φωνή. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι.