:
:
:
:
|
"Όσο ζω και αναπνέω δε θα πάψω να υμνώ το Χριστό μου, να περιγράφω τη φύση και να ζωγραφίζω με στοργή τα γνήσια ελληνικά έθη". Έτσι προσδιόρισε ο Παπαδιαμάντης το περιεχόμενο του έργου του. Έτσι και στα "Πασχαλινά Διηγήματα" μας παίρνει από το χέρι, καταδεκτικός και γαλήνιος, στη Σκιάθο ή στις φτωχογειτονιές της Αθήνας, και γινόμαστε μαζί του ευλαβικοί προσκυνητές του Εσταυρωμένου, στολίζουμε μαζί με τις Σκιαθίτισσες τον Επιτάφιο, απολαμβάνουμε τα ανοιξιάτικα τοπία, χαμογελάμε στα παιδιά που καμαρώνουν τη στολισμένη τους λαμπάδα και κρατούν την "κοκκώνα" τους, και το Πάσχα, μαζί με τους απαίδευτους βοσκούς και τις ευλαβικές γερόντισσες, περιμένουμε το "Χριστός Ανέστη". Γιατί, όπως γράφτηκε, "περισσότερο από κάθε άλλον Έλληνα πεζογράφο, ο Παπαδιαμάντης δημιουργεί ατμόσφαιρα". Και αυτή η ατμόσφαιρα είναι ίσως "η μαγεία του Παπαδιαμάντη".
