|
Η Ντίλια πίστευε ότι ο γάμος της με τον Σαμ θα διατηρούσε πάντα την παραμυθένια λάμψη ενός ρομαντικού μυθιστορήματος. Έτσι άλλωστε είχε ξεκινήσει: "Τον είχε δει για πρώτη φορά μια Δευτέρα πρωί, όταν εκείνος μπήκε στην αίθουσα αναμονής του πατέρα της. Ήταν Ιούλιος... Οι ακτίνες του ήλιου άστραφταν πάνω στον σκελετό των σοβαρών του γυαλιών και έκαναν τα καλοχτενισμένα, ξανθά του μαλλιά να γυαλίζουν. Και η Ντίλια θυμόταν ακόμα τον πόθο που είχε ξυπνήσει μέσα της, δονώντας την ως μέσα στα σωθικά της, θαρρείς και είχε σκύψει πάνω σ' ένα βαθύ φαράγγι". Μόνο που η πραγματική ζωή συνεχίζεται και μετά το τέλος του παραμυθιού. Ο αδυσώπητος ρεαλισμός των είκοσι χρόνων γάμου διαλύει τις ρομαντικές ψευδαισθήσεις της Ντίλια που τώρα πιάνει τον εαυτό της να κραυγάζει: "Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απ' αυτό το... το... αυτή την οργή, τη γεμάτη περηφάνια οργή που νιώθεις όταν σ' έχουν πληγώσει, προσβάλει, σ' έχουν θεωρήσει δεδομένο...". Και απλά φεύγει... Απομακρύνεται όπως η βάρκα που αφήνεται να παρασυρθεί από τον αέναο σάλο του ωκεανού. Εξαφανίζεται και ξεκινά ένα ταξίδι όχι για την ανακάλυψη νέων "τόπων", αλλά ένα ταξίδι στον χρόνο που θα την επιστρέψει στη δική της Ιθάκη.
