Ο σιωπηλός μου πόλεμος

Τα επιτελεία της αστικής τάξης, στη διαχρονική τους προσπάθεια να κατηγορήσουν τους κομμουνιστές ως εμπλεκόμενους σε δίκτυα προδοτών του "εθνικού συμφέροντος", επιχειρούν να συσκοτίσουν το γεγονός ότι, σε συνθήκες μιας εκμεταλλευτικής κοινωνίας, το ταξικό συμφέρον είναι που χρωματίζει το εθνικό. Ότι κάθε εργατικό κράτος οφείλει να χρησιμοποιήσει μέσα που χρησιμοποιεί και το αστικό κράτος στην πάλη των τάξεων σε διεθνές επίπεδο. Μια τέτοια ακριβώς περίπτωση είναι και η περίπτωση του Κιμ Φίλμπι, ενός ανθρώπου ο οποίος "πρόδωσε" όχι την πατρίδα του, αλλά την τάξη του. Σε συνθήκες όπου η υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης και των χωρών του σοσιαλισμού αποτελούσε καθήκον κάθε επαναστάτη εργάτη, οι Μυστικές Υπηρεσίες του πρώτου εργατικού κράτους αξιοποίησαν και την ανιδιοτελή προσφορά ανθρώπων όπως ο Φίλμπι, για την ακύρωση των αντεπαναστατικών σχεδίων του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Και αυτό, κάτω από συνθήκες που έπρεπε αυτοί οι άνθρωποι καθημερινά να χώνονται βαθιά στη λάσπη των αντεπαναστατικών δολοπλοκιών, προκειμένου να μην τους αφήσουν περιθώριο επιτυχίας. Παρά τις θρηνωδίες των αστικών επιτελείων, το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα τους χρωστάει ευγνωμοσύνη.