|
Όπως έχει παρουσιαστεί από τους κυβερνητικούς υπεύθυνους, από τους δημοσιογράφους, από τους αστυνομικούς και από τους ίδιους τους τρομοκράτες, ο πόλεμος που διεξάγει η τρομοκρατία ενάντια στους δηλωμένους της αντιπάλους είναι κάτι τελείως εξωπραγματικό. Για να είναι πιστευτή αυτή η ιστορία θα απαιτούσε από τρεις κατευθύνσεις και ταυτόχρονα: μια υπερβολική βλακεία από την πλευρά των τρομοκρατών, μια υπερβολική ανικανότητα των αστυνομικών αρχών που ειδικεύονται στον αντιτρομοκρατικό αγώνα, και μια εξωφρενική ανευθυνότητα των MME. Όμως είναι τόσο απίθανο να συμβαίνουν αυτά, ώστε δεν είναι δυνατόν να δεχτεί κανείς ότι η τρομοκρατία είναι πραγματικά αυτό που παριστάνει πως είναι. H εξέταση, ακόμη και η επιφανειακή, των τρομοκρατικών επιχειρήσεων που διεξάγονται για παραπάνω από έναν αιώνα, μας αποκαλύπτει την αναποτελεσματικότητά τους, που είναι σχεδόν ολοκληρωτική, τουλάχιστον σύμφωνα με τα πολιτικά κριτήρια που έχουν εξαγγείλει οι ίδιοι οι τρομοκράτες. Tο ίδιο ισχύει τόσο για την κρατική τρομοκρατία όσο και για τους Eυρωπαίους αριστεριστές τρομοκράτες της δεκαετίας του '70 (Iταλούς, Γερμανούς, Bέλγους ή Γάλλους)- δεν πέτυχαν ούτε κι εκείνοι κάποιον από τους σκοπούς στους οποίους υποτίθεται ότι είχαν εστιάσει, αλλά, αντίθετα, κατάφεραν την ενδυνάμωση των αστυνομικών ελέγχων και την ψήφιση καταπιεστικών νόμων ενάντια στους λαούς των χωρών τους. Aπό τους πολιτικούς αντιπάλους, που λανθασμένα κατηγορούνται για τρομοκρατία μέσω αποδείξεων κατασκευασμένων από την αστυνομία, στη χειραγώγηση ενθουσιωδών ατόμων και τον έλεγχο σημαντικών τρομοκρατικών ομάδων, μέχρι τις στρατιωτικές επιθέσεις που σκοπό έχουν να δικαιολογήσουν έναν πόλεμο εξάπλωσης, όλες αυτές οι μορφές χειραγώγησης μπορεί να παρατηρηθούν στις πιο πρόσφατες υποθέσεις τρομοκρατίας.
