|
Το γάλα στα ρώσικα λέγεται "μαλακό". Έτσι, περίεργα, μια άλλη ελληνική λέξη, σπαρμένη μέσα σε μια άλλη γλώσσα, δίνει εκεί, στο ξένο χωράφι, πολύ πιο άμεσα και πιο ανάγλυφα την αίσθηση του πράγματος, απ' ό,τι η αντίστοιχη που το ονοματίζει στα ελληνικά. Γι' αυτήν ακριβώς την αίσθηση θέλει να μιλήσει το έργο "Το γάλα". Την αίσθηση που έχει κανείς ότι όλα μέσα του μαλακώνουν και ζεσταίνονται. Όταν σταματάει πια να κλαίει και να πονάει. Όταν δέχεται την τροφή του. Όταν αγαπιέται... Κι όταν αυτό δε συμβαίνει, τότε νιώθει ξένος. Σαν πρόσφυγας ανάμεσα σε δυο πατρίδες. Ξένες κι αυτές. (Β. Κ.) "...Συγκλονιστικό έργο -που μιλώντας για την τραγωδία του μετανάστη υποβάλλει επίμονα το φόντο, τον καμβά, δηλαδή τη γύρω του κοινωνία-, συγκλονιστικότερα ανεβασμένο..." (Βασίλης Αγγελικόπουλος, Καθημερινή)
