|
Tο κείμενο αυτό στηρίζεται σε σημειώσεις με μολύβι που κρατούσα τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας των μνημονίων και τα πρώτα χρόνια της απομόνωσης λόγω πανδημίας. Κομμένες σελίδες παλιών τετραδίων, κάρτες άχρηστες πια, γερασμένα μπλοκάκια με πέντε δέκα λέξεις από καθημερινά πρωτόγνωρα βιώματα αλλά και επώδυνες μνήμες από το παρελθόν, που αιφνίδια ξυπνούσαν. Μια βραδιά του Ιούνη του 2021μαζευτήκαμε μια παρέα αγαπημένων φίλων. Ήταν σε μια αυλή πλημμυρισμένη από τον κισσό, πού και πού ψιχάλιζε, ήταν όμορφα. Ήμασταν ο ζωγράφος Κυριάκος Κατζουράκης, η ηθοποιός Κάτια Γέρου, η (και) ποιήτρια Νάντια Βαλαβάνη, η συγγραφέας Ιωάννα Καρυστιάνη, η ψυχίατρος Κάτια Χαραλαμπάκη, ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης κι εγώ. Το τόλμησα. Τους διάβασα μερικά αποσπάσματα. Με ενθάρρυναν επίμονα να το δημοσιεύσω. Αυτό μάλλον οφειλόταν στη φιλία τους, στην ευγένεια και στο γεγονός ότι όλοι είχαμε πιει αρκετό ρωμαίικο, κόκκινο χανιώτικο κρασί παρά στην ποιότητα της γραφής. Αναζητούσα όμως ένα πρόσχημα για να ξεπεράσω τους δισταγμούς μου για την έκδοσή του, και μου το χάρισαν. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΛΑΒΑΝΟΣ
