Κυριακάτικες συναντήσεις στο αίθριο που βλέπει στον κήπο του Στέφανου Μάνου, τα βήματα, το ήθος και η ακεραιότητα του οποίου δεν έγιναν ποτέ αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Πάντα με καφέ, μπισκότα και κάποιες φορές στον δίσκο κομμάτια από το φίνο κέικ καρότου, με αλεύρι αμυγδάλου, καλυμμένα με το τραγανό γλάσο λεμονιού. Το κέικ του Μάνου και η συνταγή ίδια, απαράλλαχτη, χρόνια. Αλλά και στην πολιτική, ως Υπουργός δούλεψε πάντα με την ίδια συνταγή: αυτή του Στέφανου Μάνου. Μια πραγματικά ελεύθερη συζήτηση, με την οποία ο πολιτικός δεν θέλει να υπενθυμίσει, απλώς, το πέρασμά του από την κεντρική σκηνή, τη διαδρομή του μέσα στα κόμματα, αλλά να φρεσκάρει τη μνήμη στις προηγούμενες και να γνωστοποιήσει στις νεότερες γενιές ποια συγκεκριμένα πράγματα σκέφτηκε και έκανε ως Υπουργός και τι αντίκτυπο είχαν στην ποιότητα της ζωής μας. Και να επιμείνει πως η πολυτιμότερη ιδιότητα του πολιτικού είναι η εντιμότητα και οι καθαρές κουβέντες, χωρίς δολοπλοκίες.
Για κάθε εθισμένο στην πολιτική αναγνώστη η αφήγηση του Στέφανου Μάνου είναι απολαυστική. Γιατί ο Μάνος, αν και σε προχωρημένη ηλικία, εξακολουθεί να φέρει τα χαρακτηριστικά του εφήβου που θέλει να ανατρέψει και του σοφού που προσπαθεί να συμβουλεύσει.
(Από τον πρόλογο του Άρη Πορτοσάλτε)
